Διαβαζουμε στην Ιντιπέντεντ και την Ουάσιγκτον Ποστ, για τους:
Μπένζαμιν Χάρις του Ινστιτούτου Brookings και Κάθριν Άμπραχαμ του Πανεπιστημιου Μέριλαντ που παρακολούθησαν 26.000 Αμερικανούς άνω των 50 ετών, οι οποίοι είχαν ερωτηθεί το 1992, αν πίστευαν ότι θα φθάσουν στην ηλικία των 75 ετών , και ποια πιθανότητα έδιναν να συμβεί 10% 50% ή 99% ;
Μετά από σχεδόν 23 χρόνια, οι ερευνητές έψαξαν να δουν πόσο ¨μέσα είχαν πέσει¨ στις προβλέψεις ,οι απαντήσεις που είχαν δοθεί τότε.
Η γενική διαπίστωση είναι ότι τα πράγματα εξελίχθηκαν καλύτερα από ό,τι νόμιζαν οι περισσότεροι.
Έτσι, ενώ το 1992 το 7% είχαν πιστέψει πως θα είχαν πεθάνει μέχρι να γίνουν 75 ετών, δίνοντας μηδενική πιθανότητα να φθασουν αυτή την ηλικία, στην πραγματικότητα σχεδόν οι μισοί από αυτούς τους άκρως απαισιόδοξους, έζησαν πάνω από τα 75 τους.
Μεταξύ όσων έδιναν πιθανότητα 50% να πιάσουν τα 75 ,το 75% γιόρτασαν τα 75 ά γενέθλιά τους. Διαπιστώθηκε επίσης μια σχέση ανάμεσα στο πόσο οι άνθρωποι πιστεύουν ότι θα ζήσουν,και πόσο ζουν πραγματικά.
Έτσι, όσοι έδιναν το 1992 ιδιαίτερα αυξημένες πιθανότητες να ξεπεράσουν τα 75 τους, ήταν πολύ πιθανότερο πράγματι να ζήσουν τόσο.Όμως, το κεντρικό συμπέρασμα είναι ότι υπάρχει ψαλίδα ανάμεσα στην προσδοκώμενη και στην πραγματική διάρκεια της ζωής, κάτι που ισχύει ιδιαίτερα για τους απαισιόδοξους.
Οι άνθρωποι, σύμφωνα με τους ερευνητές, υπερτιμούν κινδύνους που αντιμετωπίζουν στη ζωή και έτσι, αναπόφευκτα, υποτιμούν την πιθανότητα να ζήσουν περισσότερα χρόνια.
Οι ερευνητές υπογραμμίζουν ότι οι σύγχρονες κοινωνίες ίσως έχουν αποκτήσει υπερβολικές φοβίες θανάτου από διάφορες πιθανές αιτίες, από τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα και τον καρκίνο έως τις τρομοκρατικές επιθέσεις και τον ιους Έτσι, υποτιμούν έναν άλλο αφανή κίνδυνο,
Να Ζήσουν Αρκετά για να μην τους φθάνουν στο τέλος οι αποταμιεύσεις που έχουν κάνει στην ζωή τους.Καθώς τα ασφαλιστικά συστήματα και οι συντάξεις σε πολλές χώρες βρίσκονται υπό πίεση, ενώ παράλληλα το προσδόκιμο αυξάνεται, οι ερευνητές υπογραμμίζουν ότι οι άνθρωποι ολοένα περισσότερο θα πρέπει να βασιστούν στις αποταμιεύσεις μιας ζωής για να τη βγάλουν στην τρίτη ηλικία.
Κι ενώ όλοι , κατά βάθος, θέλουν να ζήσουν παραπάνω, ανακύπτει το ερώτημα : κατά πόσο τα οικονομικά τους θα τους επιτρέψουν μια άνετη ζωή έως τα βαθιά γεράματα.
Το τι θα κανουν μεχρι τοτε και μετα ,είναι άλλο θεμα.
Μαλλον θα καταλάβατε που οφείλεται το μουσικό χαλί που ακούτε…http://kosmaser.wordpress.com/2014/11/19/
i say: hey, what’s going on
iassis 