Συναντηθήκαμε πρώτη φορά πριν μία εβδομάδα. Άνθρωποι στα ογδόντα τους, απόμαχοι της ζωής στο ύπαιθρο, που κουβαλούσαν τις ‘νοσολογικέςαποσκευές’ που καθένας μαζεύει σε μια τόσο μακρά διαδρομή, και τα φαρμακευτικά τους παρελκόμενα:
Επτά σκευάσματα η σύζυγος, δύο επί επτά ο σύζυγος -είναι και λίγο μεγαλύτερος άλλωστε. Όταν έφυγαν, με την άνεση του χρόνου και ως άσκηση πρακτικής αριθμητικής, υπελόγισα το κόστος των θεραπειών αυτών:
205 ευρώ η κυρία, 337 ο κύριος, το όλον 542 ευρώ τον μήνα.
Δεν τους είχα ρωτήσει βέβαια τι σύνταξη παίρνουν, αλλά ΟΓΑ είναι αυτός, ο νοών νοείτω. Ακόμη και με 10% συμμετοχή η δική τους επιβάρυνση είναι 54 ευρώ το μήνα, ενώ απομένουν 490 για όλο τον υπόλοιπο ασφαλισμένο πληθυσμό της Ελλάδος.
Όμως,κι εδώ ανακύπτει το δύσκολο ερώτημα, χρειάζονται πράγματι τόσα φάρμακα;
Μήπως οι κοινές αυτές παθήσεις θα μπορούσαν να ρυθμιστούν αλλιώς;
Δεν πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη την ηλικία των ανθρώπων;
Άλλο είναι να θεραπεύεις νοσήματα που προκαλούν συμπτώματα και λειτουργική επιβάρυνση των αρρώστων και τελείως άλλο να τους δίνεις επιπλέον αγωγή δια παν ενδεχόμενον.
Τι νόημα έχουν όλα αυτά τα ‘προληπτικά’ φάρμακα για να μη πάθουμε το Α ή το Β, για να μη ξεφύγει η χοληστερίνη μας πάνω από το συμβατικό όριο στα 80+, για να μη πάθει το στομάχι μας από τα πολλά φάρμακα,τελικά για να μην πεθάνουμε;
Το τελευταίο βέβαια είναι άπιαστο όνειρο και μάταια ελπίδα.
Με τα λόγια του Ευριπίδη,
‘τιν’ες χρόνον ζητούμεν μηκύναι βίον;’
Και μέχρι πού αντέχει το σύστημα υγείας και η οικονομία όλη αυτή την φαρμακευτική ‘πρόληψη’ του θανάτου;
Φιλοσοφικό βέβαια το ερώτημα, και καθαρά ρητορικό. Για προβληματισμό και συζήτηση.
Διαβαζουμε στην Ιντιπέντεντ και την Ουάσιγκτον Ποστ, για τους:
Μπένζαμιν Χάρις του Ινστιτούτου Brookings και Κάθριν Άμπραχαμ του Πανεπιστημιου Μέριλαντ που παρακολούθησαν 26.000 Αμερικανούς άνω των 50 ετών, οι οποίοι είχαν ερωτηθεί το 1992, αν πίστευαν ότι θα φθάσουν στην ηλικία των 75 ετών , και ποια πιθανότητα έδιναν να συμβεί 10% 50% ή 99% ;
Μετά από σχεδόν 23 χρόνια, οι ερευνητές έψαξαν να δουν πόσο ¨μέσα είχαν πέσει¨ στις προβλέψεις ,οι απαντήσεις που είχαν δοθεί τότε.
Η γενική διαπίστωση είναι ότι τα πράγματα εξελίχθηκαν καλύτερα από ό,τι νόμιζαν οι περισσότεροι.
Έτσι, ενώ το 1992 το 7% είχαν πιστέψει πως θα είχαν πεθάνει μέχρι να γίνουν 75 ετών, δίνοντας μηδενική πιθανότητα να φθασουν αυτή την ηλικία, στην πραγματικότητα σχεδόν οι μισοί από αυτούς τους άκρως απαισιόδοξους, έζησαν πάνω από τα 75 τους.
Μεταξύ όσων έδιναν πιθανότητα 50% να πιάσουν τα 75 ,το 75% γιόρτασαν τα 75 ά γενέθλιά τους. Διαπιστώθηκε επίσης μια σχέση ανάμεσα στο πόσο οι άνθρωποι πιστεύουν ότι θα ζήσουν,και πόσο ζουν πραγματικά.
Έτσι, όσοι έδιναν το 1992 ιδιαίτερα αυξημένες πιθανότητες να ξεπεράσουν τα 75 τους, ήταν πολύ πιθανότερο πράγματι να ζήσουν τόσο.Όμως, το κεντρικό συμπέρασμα είναι ότι υπάρχει ψαλίδα ανάμεσα στην προσδοκώμενη και στην πραγματική διάρκεια της ζωής, κάτι που ισχύει ιδιαίτερα για τους απαισιόδοξους.
Οι άνθρωποι, σύμφωνα με τους ερευνητές, υπερτιμούν κινδύνους που αντιμετωπίζουν στη ζωή και έτσι, αναπόφευκτα, υποτιμούν την πιθανότητα να ζήσουν περισσότερα χρόνια.
Οι ερευνητές υπογραμμίζουν ότι οι σύγχρονες κοινωνίες ίσως έχουν αποκτήσει υπερβολικές φοβίες θανάτου από διάφορες πιθανές αιτίες, από τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα και τον καρκίνο έως τις τρομοκρατικές επιθέσεις και τον ιους Έτσι, υποτιμούν έναν άλλο αφανή κίνδυνο,
Να Ζήσουν Αρκετά για να μην τους φθάνουν στο τέλος οι αποταμιεύσεις που έχουν κάνει στην ζωή τους.Καθώς τα ασφαλιστικά συστήματα και οι συντάξεις σε πολλές χώρες βρίσκονται υπό πίεση, ενώ παράλληλα το προσδόκιμο αυξάνεται, οι ερευνητές υπογραμμίζουν ότι οι άνθρωποι ολοένα περισσότερο θα πρέπει να βασιστούν στις αποταμιεύσεις μιας ζωής για να τη βγάλουν στην τρίτη ηλικία.
Κι ενώ όλοι , κατά βάθος, θέλουν να ζήσουν παραπάνω, ανακύπτει το ερώτημα : κατά πόσο τα οικονομικά τους θα τους επιτρέψουν μια άνετη ζωή έως τα βαθιά γεράματα.
Το τι θα κανουν μεχρι τοτε και μετα ,είναι άλλο θεμα.
Το 1900, το προσδόκιμο ζωής για τους άντρες στις βιομηχανικές χώρες ήταν 48,3 έτη και για τις γυναίκες 46,3.
Το 2000 είχε φτάσει τα 74,2 έτη για τους άντρες και το 79,9 για τις γυναίκες. Οι θεαματικές αυτές βελτιώσεις αφορούν πρωτίστως τις αναπτυγμένες χώρες. Ας μην ξεχνάμε πως η φτώχεια είναι η πρώτη αιτία θανάτου και αρρώστιας στον κόσμο.
Αν και πολλοί αποδίδουν τη βελτίωση του μέσου χρόνου ζωής στα επιτεύγματα της ιατρικής επιστήμης, γνωρίζουμε πλέον ότι η ιατρική συνέβαλε μόνο κατά 10-15% στη βελτίωση της υγείας και ότι το μεγαλύτερο ποσοστό, 70% περίπου,οφείλεται στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, στην καλύτερη διατροφή, κατοικία, εργασία, ύδρευση, κ.τ.λ. που επιτεύχθηκε χάρη στη μεγάλη οικονομική ανάπτυξη του 20ού αιώνα.
Σε ό,τι αφορά τον 21ο αιώνα, ο αριθμός των ατόμων άνω των 65 ετών θα αυξηθεί από 390 εκατ. Σε 800 εκατ. μέχρι το 2025 και θα αντιστοιχεί στο 10% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Οι περισσότεροι από όσους είναι σήμερα 40 ετών θα φτάσουν την ηλικία των 85. Μ έναν δε φυσιολογικό τρόπο ζωής και με υγιεινή διατροφή, άθληση και περιορισμένο στρες,υπάρχουν πολλές πιθανότητες για τα 100.
Οσοι είναι 30 χρόνων, θα μπορούν να ζήσουν μέχρι τις απαρχές του 22ου αιώνα, εάν συμφωνούν όλοι οι παράγοντες του τρόπου ζωής.Και όλα αυτά με βάση τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα, που θέτουν ως ανώτατο βιολογικό όριο ηλικίας τα 120-130 χρόνια.
Γεγονός που πιστοποιείται από όλο και περισσότερους υπεραιωνόβιους, όπως η Jeanee Calment, που πριν από λίγα χρόνια πέθανε στη Γαλλία σε ηλικία 123 ετών.
Γιατί σε 20 περίπου χρόνια αναμένονται νέες δυνατότητες βελτίωσης του γονιδιώματος και ανάπτυξης μεθόδων αντι γήρανσης. Ετσι, σε λίγα χρόνια θα γερνάμε με πιο αργούς ρυθμούς, θα αρρωσταίνουμε λιγότερο και θα ζούμε ακόμα και πιο πέρα (άγνωστο πόσο) από το σημερινό βιολογικό μας όριο.
Και αφού εκθεσαμε όλα αυτά τα όμορφα,γεματα ελπίδα στατιστικα, καιρός να αναρωτηθούμε
Και Τι Θα Κερδίσουμε Απ Αυτή Την Θεαματική Επιμήκυνση Της Ζωής Μας;
Μηπως θα γίνουμε πιο σοφοί;
Δεν το νομίζω, αναλογιζόμενος πως όλο και περισσότεροι ανδρες και γυναικες, μπαiνουν στην άνοια, εξ αιτιας του μακρού χρόνου επιβιωσης τους, αλλα και της ελλειψεως ενδιαφερόντων αλλα και του τοξικου τροπου σκεψεως, που εγκολπώνονται με την παροδο του χρονου.
Η καταθλιψη, που πλέον αγγιζει και εφηβικες ηλικιες, είναι η κυρια αιτια της νοητικής καταπτωσης, και στη συνεχεια της καταρράκωσηςτης υγειας του συγχρονου ανθρωπου.
Η εν γενει νοσηρότητα οδηγει σε μείωση της φυσικής δραστηριότητας και σε αύξηση της παραγωγής των προφλεγμονωδών κυττοκινών.
Σε λιγο χρονο, εχουμε εγκατασταση καχεξίας σε ηλικιωμένους ασθενείς, κατά φαντασιαν και μη Εχουμε τοτε Χαμηλο ποσοστό μυϊκής μάζας και Χαμηλή ταχύτητα βαδίσματος κάτω από 0,8 m/s σε διαδρομή 4m. πραγμα,που θα πρεπει να μας ανησυχήσει.
Η κ α χ ε ξ ί α ειναι ένα πολυπαραγοντικό σύνδρομο με χαρακτηριστικο τη σοβαρή απώλεια βάρους, και ηυξημένο καταβολισμό πρωτεϊνών που οφείλεται σε υποκείμενη νόσο και που αυξάνει τη νοσηρότητα και τη θνησιμότητα .
Η ανορεξία, και η υποθρεψία, συντελούν στην καχεξία ,όπως και η διαταραχή υδατανθράκων, πρωτεϊνών και ο μεταβολισμός των λιπιδίων.
Ας προσεξουμε στο σημειο αυτό, το γεγονός ότι Η συστηματική φλεγμονώδης αντίδραση παίζει σημαντικό ρόλο στην παθογένεση της καχεξίας .
Η συστηματική φλεγμονώδης αντίδραση είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό στα χρόνια νοσήματα. Η μειωμένη πρόσληψη θρεπτικών συστατικών, ωστόσο, διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην παθογένεση της καχεξίας. Είναι αξιοσημείωτο ότι ενώ όλοι οι υποσιτιζόμενοι δεν είναι καχεκτικοί όλοι οι καχεκτικοί είναι πάντα υποσιτισμένοι.
Η ανορεξία ορίζεται ως η μειωμένη επιθυμία για φαγητό.Σε αντίθεση με νευρική ανορεξία, η δευτεροπαθής ανορεξία δηλαδή αυτή που οφείλεται σε ασθένεια,είναι ένα μάλλον κοινό σύμπτωμα, και συχνά συνοδεύει τα χρόνια νοσήματα.
Η παθογένεια της δευτεροπαθούς ανορεξίας είναι πολύπλοκη και πολυπαραγοντική και πιστεύεται ότι οφείλεται στην αδυναμία του υποθαλάμου να ανταποκριθεί κατάλληλα στα ορεξιογόνα αυτά που αυξάνουν την όρεξη και ανορεξιογόνα αυτά που προκαλούν κορεσμό
Η ανορεξία και η μειωμένη πρόσληψη τροφής συχνά υπο-διαγιγνώσκονται κι αυτό συμβάλλει σημαντικά στη επιδείνωση της καχεξίας, αφού δεν υπάρχει η σωστή θεραπευτική αντιμετώπιση φαρμακολογική ή διατροφική.Επίσης, η ανορεξία έχει αποδειχθεί ότι αποτελεί ένα ισχυρό προγνωστικό παράγοντα για καρκίνο.
Η όψιμη φάση της καχεξίας είναι ουσιαστικά ανίατη Προ-καχεξία ορίζεται με βάση την παρουσία όλων των παρακάτω κριτηρίων:
Χρόνιο νόσημα Ακούσια απώλεια βάρους 5% του συνήθους σωματικού βάρους κατά τη διάρκεια των τελευταίων 6 μηνών.
Χρόνια ή περιοδική συστηματική φλεγμονώδης αντίδραση. Ανορεξία ή ανορεξία που οφείλεται σε συμπτώματα νόσου.
Η προ-καχεξία περιλαμβάνει ως εκ τούτου ασθενείς με χρόνια νόσο,μικρή απώλεια βάρους τη χρόνια ή επαναλαμβανόμενη συστηματική φλεγμονώδη αντίδραση και ανορεξία.
Η φλεγμονή φαίνεται από τα αυξημένα επίπεδα στον ορό των δεικτών φλεγμονής, όπως η C-αντιδρώσα πρωτεΐνη (CRP).
Πρώιμες μεταβολικές αλλαγές μπορεί επίσης να εμφανίζονται στο στάδιο της προ-καχεξίας.
Η ακούσια μείωση της κατανάλωσης φαγητού και η μειωμένη πρόσληψη θρεπτικών συστατικών κάτω από το 70% των αναγκών.Ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της καχεξίας είναι η απώλεια του σωματικού βάρους, η οποία προέρχεται τόσο από λιπώδη όσο και άλιπη μάζα.
Η απώλεια μυϊκής μάζας θα πρέπει να θεωρείται το κλινικά σχετικό χαρακτηριστικό της καχεξίας, ανεξάρτητα από την υποκείμενη νόσο.
Η προοδευτική απώλεια σκελετικού μυϊκού ιστού έχει αρνητικές κλινικές συνέπειες στην μυϊκή δύναμη, την αναπνευστική λειτουργία, στη λειτουργική κατάσταση, τον κίνδυνο αναπηρίας και την ποιότητα ζωής.
Η ανισορροπία αναβολικών και καταβολικών αντιδράσεων είναι υπεύθυνη για την επιταχυνόμενη απώλεια μυϊκού ιστού, με την αυξημένη αποικοδόμηση των μυϊκών πρωτεϊνών να παίζει το εξέχοντα ρόλο.
Η γήρανση, η πείνα, ο υποσιτισμός, η κατάκλιση, η παρατεταμένη έλλειψη σωματικής άσκησης συνδέονται επίσηςμε τη σχετική τμηματική ή συστηματική ατροφία της μυϊκή μάζας.
iassis 