ΚΑΘΩΣ ΠΕΡΝΑΝΕ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Τα γεράματα θεωρούνται βάσανο. Ο κόσμος  αδιαφορεί για τους ηλικιωμενους οπως  και οι ίδιοι πιστεύεται ότι αδιαφορούν για τον κόσμο, βυθισμένοι στη μοναξιά τους.

Το γήρας περιγράφεται ¨ως φάση εκφυλισμού¨, ως η κατιούσα στην καμπύλη της ζωής. Οι ηλικιωμένοι ως ενσάρκωση της κόπωσης, μη ικανοί για.. ουτοπίες .

Ο χρόνος στον οποίο ζει ο ηλικιωμένος  θεωρείται ότι είναι το παρελθόν. Ο χρόνος του μέλλοντος είναι λίγος, το αύριο δεν τους ανήκει. Αυτη είναι η περιρρέουσα αντίληψη.

Αν τωρα κουβεντιάσει κανείς με έναν ηλικιωμένο θα ανακαλύψει πως κάθε άλλο παρά νιώθει ότι πλησιάζει στο τέλος της διαδρομής, αντίθετα συνήθως κατατρύχεται από το συναίσθημα ότι δεν πρόλαβε να κάνει πολλά, δεν κατάφερε να κλείσει υποθέσεις, ότι θα μπορούσε να επιχειρήσει ακόμη αρκετά μόνο η φυσική αδυναμία είναι εκείνη που σταδιακά τον πείθει να παραιτηθεί από τη σκέψη της ολοκλήρωσης.

Πικρό το σημείωμα.

Ομως εδώ και 2 χρόνια βλέπουμε πως η ζωη μας αλλαξε ριζικα, κυριευμενη απ εναν αλγοριθμο που εφερε μαζι του τον θανατο στη χειροτερη του μορφη.

Ξαφνικα περασαμε απ την μακαριότητα του μοντέλου ζωής που μας ήθελε όλους με εξοχικό στη Μύκονο, να τρεμουμε μην πεθανουμε με συνοπτικες διαδικασιες

Μια ματια στις¨διασημοτητες¨του χτες, με σπιτια ελικοπτερα, αυτοκινητα και πολλη ¨ασπρη¨σκονη, να σερνωνται ρημαγμενα σκιαχτρα, στα πολυτελη ιδιωτικα θεραπευτηρια, μας γεμιζει μελαγχολια και αργά, μεθοδικά βαδίζουμε προς το τέλος αυτής της δύσκολης φάσης της υπάρξεώς μας, μέσα στο χρόνο-χώρο.

Το επόμενο στάδιο, αλλά και η έκπληξη για όσους όλα αυτα τα θεωρούν παραμύθια, είναι η Αιωνιότης.

Εκεί παίζονται πολλά, προϋπόθεσις των οποίων είναι η εν τω χρόνω παρουσία μας.

Ο φόβος του χρόνου που περνά, δεν είναι κάτι παράλογο, καθώς μόνον ο άνθρωπος έχει συνείδηση του τέλους της ύπαρξής του. Αντίθετα, βλέπουμε παραδείγματα ανθρώπων οι οποίοι σε μεγάλη ηλικία παραμένουν υπερδραστήριοι πραγματικά ζωντανοί να εστιάζουν σ αυτό το τέλος, χάνοντας ευκαιρίες να ζήσουν το παρόν.

Μια προγραμματισμένη βόλτα, σ ένα απ τα μεγάλα νοσοκομεία, θα είναι σοκ, γι αυτόν που βιώνει το δώρο της, έστω και σχετικής, υγείας.Δεν θα πιστεύει στα μάτια του.

Ανθρώπινο δυναμικό, απο νέους, παιδιά, μεχρι ηλικιωμένους στο τελευταιο στάδιο της ψυχικής εξαθλίωσης, να περιμένουν με υπομονή κάποιο λόγο παρηγοριάς, απ όπου μπορεί να τους έλθει.

68χρονος υπέρβαρος με διαβήτη και Χ.Α.Π.κοιτωντας με μελαγχολικα ειπε το αμιμητο

Προτιμώ να πεθάνω χορτάτος. 

Ομως  υπάρχουν και οι εξαιρεσεις ,άνθρωποι ιδίως  μεγάλης ηλικίας,  συχνά παρουσιάζουν μία δεύτερη νεότητα και δραστηριοποίηση σε πολλούς τομείς ενδιαφερόντων.

Δεν είναι μόνο η οικογένεια.

Η Ελένη μου…Ο Παναγιώτης μου..Δεν είναι ¨μου¨ δικός μου..Είναι δικός Του…δική Του…Δώρο Του..

Ο απολογισμός μιας ζωής η οποία αφιερώθηκε αποκλειστικά στη φροντίδα των άλλων φέρνει συνήθως θλίψη.

Το οξύ και παρατεταμένο άγχος της επιβίωσης, σταδιακά οδηγεί όλο και περισσότερους ανθρώπους σε μελαγχολία ή κατάθλιψη. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η συναισθηματική μας διάθεση προκύπτει από τις σκέψεις που κάνουμε.Άλλοι  απελπίζονται καθώς αντιμετωπίζουν οφειλές και χρέη, νιώθοντας ενοχές, και Άλλοι Αδιαφορούν απέναντι σε αυτές, καθώς προτεραιότητα έχει  η επιβίωση της οικογένειάς τους, και όχι οι οφειλές τους. 

Η απόσυρση και το κλείσιμο στο σπίτι, λόγω κορωνοιου αυξάνουν την καταθλιπτική διάθεση και το άγχος και απειλούν την υγεία μας.

Η κατάθλιψη φέρνει απόσυρση και σταδιακή παραίτηση από τη ζωή, εκφράζει τον θυμό για την κατάστασή μας ενάντια στον ίδιο μας τον εαυτό.Τι είναι αυτό όμως που καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο άλλοι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τη ζωή τους, αισιόδοξα και με δυναμισμό, και άλλοι είτε με φόβο, είτε απαισιόδοξα ή και παθητικά;

Πρόκειται για αυτό που ονομάζουμε προσωπικότητα. 

Η έννοια της όμως στην ψυχολογία, είναι κάπως διαφορετική από αυτήν που χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητα.

Οι άνθρωποι που έχουν μάθει Να Παραμελούν Την Φροντίδα Του Εαυτού Τους, και όχι να τη συνδυάζουν.με τη φροντίδα των άλλων  Βιώνουν  Αναπόφευκτα Μία Ψυχική Κούραση, η οποία οδηγεί στην αίσθηση ότι έχουν γεράσει πρόωρα.

Οι άνθρωποι λοιπόν που νιώθουν ότι γερνούν, μπορούν να το αλλάξουν αυτό Δεν οφείλεται στα χρόνια που περνούν, και τα κεριά που θα σβήσουν σε μία τούρτα.

Είναι οι λογισμοί, που μας γερνουν, ή το αντίθετο μας ενισχύουν.

Αλλωστε , είμαστε πεπεισμένοι όσοι είμαστε οτι αυτή εδώ η ζωή δεν είναι το τέρμα άρα μπορούμε να τη ζήσουμε με χαρά και προσμονή, χωρίς να τρέμουμε για την κάθε μέρα που περνα.

Μούλεγε κάποιος άγνωστος οτι φοβάται να κοιμηθή το βράδυ γιατί πιστευει οτι μπορει να μην ξυπνήσει.

Ενας μόνο μπορεί να απαλύνει τις συνέπειες αυτού του φοβου

Να απαλύνει, όχι να καταργήσει.

Οψόμεθα..

.

 

ΓΕΡΝΑΜΕ..ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας ωθεί τους ηλικιωμένους στο περιθώριο .Στις αργά εξελισσόμενες κοινωνίες ο υπέργηρος γνώριζε τεχνικές επιβίωσης που οι άλλοι αγνοούσαν ήταν φορέας σοφίας και γι’ αυτό σεβαστός, όμως σήμερα οι όροι τείνουν να αντιστραφούν και οι γέροι να γίνουν αυτοί που δεν γνωρίζουν σε σχέση με τους νέους οι οποίοι γνωρίζουν.

Τα γεράματα θεωρούνται βάσανο, ο κόσμος μοιάζει να αδιαφορεί γι’ αυτούς ,κανείς δεν θυμάται ότι υπάρχω, έλεγε 85χρονη και οι ίδιοι πιστεύεται ότι αδιαφορούν για τον κόσμο, βυθισμένοι στη μοναξιά τους.

Το γήρας περιγράφεται ¨ως φάση εκφυλισμού¨, ως η κατιούσα στην καμπύλη της ζωής, οι ηλικιωμένοι ως ενσάρκωση της κόπωσης, μη ικανοί για.. ουτοπίες – όλο και σπανιότερα αποζητείται η πείρα τους. Ο χρόνος στον οποίο ζει ο ηλικιωμένος  θεωρείται ότι είναι το παρελθόν. Ο χρόνος του μέλλοντος είναι πολύ λίγος, το αύριο δεν τους ανήκει, είναι η περιρρέουσα αντίληψη.

Αν όμως κουβεντιάσει κανείς με έναν ηλικιωμένο θα ανακαλύψει πως κάθε άλλο παρά νιώθει ότι πλησιάζει στο τέλος της διαδρομής, αντίθετα συνήθως κατατρύχεται από το συναίσθημα ότι δεν πρόλαβε να κάνει πολλά, δεν κατάφερε να ¨κλείσει¨ υποθέσεις,ότι θα μπορούσε να επιχειρήσει ακόμη αρκετά ,μόνο η φυσική αδυναμία είναι εκείνη που σταδιακά τον πείθει να παραιτηθεί από τη σκέψη της ολοκλήρωσης.

Οι ιδέες του παραμένουν άφθαρτες, η απλή σοφία του μια ώθηση που αφυπνίζει. Χωρίς ηλικιωμένους δηλαδή χωρίς το χθες, που είναι η βάση του αύριο, δεν υφίσταται ο κύκλος της ζωής, άρα η δυναμική της νέας αρχής.

Πικρό το σημείωμα.

Να δειχνει μιαν απογοήτευση για την κοινωνία μας που περνα στο περιθώριο ό,τι και όσους δεν μπορουν να ακολουθήσουν τους ρυθμούς της. Ομως εδώ και 3 χρόνια βλέπουμε πως αυτό που πιστέψαμε σαν αλήθεια δεν ήταν παρά μια τεράστια αστεία φούσκα.

Ας μη μιλήσουμε για τις αθλιότητες του χρηματιστηρίου, της αγοράς ακινήτων με τον βλακώδη υπερδανεισμό, ούτε για την μακαριότητα του μοντέλου ζωής που μας ήθελε όλους με εξοχικό στη Μύκονο.

Μια ματια στις¨διασημοτητες¨του χτες, με σπιτια ελικοπτερα, αυτοκινητα και πολλη ¨ασπρη¨σκονη, να σερνωνται ρημαγμενα σκιαχτρα, με διακρυα στα ματια στα θλιβερα¨πρωϊναδικα,μας γεμιζει μελαγχολια και αργά, μεθοδικά βαδίζουμε προς το τέλος αυτής της δύσκολης φάσης της υπάρξεώς μας,μέσα στο χρόνο-χώρο.

Το επόμενο στάδιο, για όσους το πιστεύουν, αλλά και η έκπληξη για όσους όλα αυτα τα θεωρούν παραμύθια, είναι η Αιωνιότης.

Εκεί παίζονται πολλά, προϋπόθεσις των οποίων είναι η εν τω χρόνω παρουσία μας.

Αλλά ας δούμε το πρόβλημα του παρόντος χρόνου.

Συχνά παρατηρούμε τη διαφορετική στάση των ανθρώπων απέναντι σε εορτές που συμβολίζουν το πέρασμα του χρόνου .

Ας πούμε γενέθλια, πρωτοχρονιά, διάφοροι επέτειοι κλπ. Άλλοι νιώθουν ικανοποίηση, άλλοι αποκτούν μελαγχολική διάθεση.  Ο φόβος του χρόνου που περνά, δεν είναι κάτι παράλογο, καθώς μόνον ο άνθρωπος έχει συνείδηση του τέλους της ύπαρξής του. Παρόλα αυτά, Αντίθετα, βλέπουμε παραδείγματα ανθρώπων οι οποίοι σε μεγάλη ηλικία παραμένουν υπερδραστήριοι ζωντανοί πραγματικά ζωντανοί πολλοί άνθρωποι εστιάζουν σ αυτό το τέλος,χάνοντας ευκαιρίες να ζήσουν το παρόν.

Μια προγραμματισμένη βόλτα, σ ένα απ τα μεγάλα νοσοκομεία, θα είναι σοκ, γι αυτόν που βιώνει το δώρο της, έστω και σχετικής, υγείας.Δεν θα πιστεύει στα μάτια του. Ανθρώπινο δυναμικό, απο νέους, παιδιά, μεχρι ηλικιωμένους στο τελευταιο στάδιο της ψυχικής εξαθλίωσης, να περιμένουν με υπομονή κάποιο λόγο παρηγοριάς, απ όπου μπορεί να τους έλθει.

Οχι δεν φταίει το άθλιο σύστημα υγείας, που αν το δεί κανείς με τη σωστή προοπτική δεν είναι και τόσο για πέταμα.Κι αυτό γιατί Υπάρχουν γιατροί και νοσηλευτές που προσφέρουν τη ζωή τους, όπως και κάθε είδους βοήθεια, όμως δεν ακούγονται, μια κι οι άρρωστοι έχουν μάθει το δικό τους τρόπο, μη δεχόμενοι υποδείξεις.

Ημουν αυτήκοος μάρτυς στις ξεκάθαρες υποδείξεις του Ζάχου σ ένα 68χρονο υπέρβαρο με διαβήτη και Χ.Α.Π.που αφού του μιλησε για αρκετή ώρα γύρω απ την κατάστασή του, δίνοντας του και πλήρεις οδηγίες, μαζί με ένα διαιτολόγιο, κατέληξε πως με κλάσμα εξώθησης 23, αν δεν χάσει, με τη δίαιτα και προσπάθεια απο μέρους του 10 κιλά μεσα σε τρεις μήνες, θάχει οξύτατο πρόβλημα.

Η απάντηση που πήρε ήταν.Προτιμώ να πεθάνω χορτάτος. 

Ομως απ την άλλη μεριά υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι ιδίως  μεγάλης ηλικίας, που συχνά παρουσιάζουν μία δεύτερη νεότητα και δραστηριοποίηση σε πολλούς τομείς ενδιαφερόντων.Δεν είναι μόνο η οικογένεια.

Η Ελένη μου…Ο Παναγιώτης μου..Δεν είναι ¨μου¨ δικός μου..Είναι δικός Του…δική Του…Δώρο Του..

Ο απολογισμός μιας ζωής η οποία αφιερώθηκε αποκλειστικά στη φροντίδα των άλλων φέρνει συνήθως θλίψη.Το οξύ και παρατεταμένο άγχος της επιβίωσης, σταδιακά οδηγεί όλο και περισσότερους ανθρώπους σε μελαγχολία ή κατάθλιψη. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η συναισθηματική μας διάθεση προκύπτει από τις σκέψεις που κάνουμε.Άλλοι άνθρωποι απελπίζονται καθώς αντιμετωπίζουν οφειλές και χρέη, νιώθοντας ενοχές, και Άλλοι Άνθρωποι Αδιαφορούν απέναντι σε αυτές, καθώς προτεραιότητα έχει  η επιβίωση της οικογένειάς τους, και όχι οι οφειλές τους. 

Η απόσυρση και το κλείσιμο στο σπίτι, λόγω περικοπών αυξάνουν την καταθλιπτική διάθεση και το άγχος και απειλούν την υγεία μας.

Η κατάθλιψη φέρνει απόσυρση και σταδιακή παραίτηση από τη ζωή, εκφράζει τον θυμό για την κατάστασή μας ενάντια στον ίδιο μας τον εαυτό.Τι είναι αυτό όμως που καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο άλλοι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τη ζωή τους, αισιόδοξα και με δυναμισμό, και άλλοι είτε με φόβο, είτε απαισιόδοξα ή και παθητικά;

Πρόκειται για αυτό που ονομάζουμε προσωπικότητα. Η έννοια της προσωπικότητας όμως στην ψυχολογία, είναι κάπως διαφορετική από αυτήν που χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οι άνθρωποι που έχουν μάθει Να Παραμελούν Την Φροντίδα Του Εαυτού Τους, και όχι να τη συνδυάζουν.με τη φροντίδα των άλλων  Βιώνουν   Αναπόφευκτα Μία Ψυχική Κούραση, η οποία οδηγεί στην αίσθηση ότι έχουν γεράσει πρόωρα.Οι άνθρωποι λοιπόν που νιώθουν ότι γερνούν, μπορούν να το αλλάξουν αυτό Δεν οφείλεται στα χρόνια που περνούν, και τα κεριά που θα σβήσουν σε μία τούρτα.

Είναι οι λογισμοί, που μας γερνουν, ή το αντίθετο μας ενισχύουν.Υπάρχουν άνθρωποι που στην ηλικία των εβδομήντα ετών πηγαίνουν στο γυμναστήριο και δείχνουν δέκα χρόνια  νεότεροι και σωματικά, αλλά το σπουδαιότερο ψυχικά Χαμογελούν συνομιλούν μεταφέρουν την πολύτιμη  πείρα τους στους νεωτέρους, που τους ακούν έκπληκτοι.

Αν τους ρωτήσει κάποιος την ηλικία τους, τη λένε με χαμόγελο χωρίς κόμπλεξ για να εισπράξουν την απορία και το Δεν το πιστεύω¨.

Αλλωστε , είμαστε πλέον πεπεισμένοι όσοι είμαστε οτι αυτή εδώ η ζωή δεν είναι το τέρμα άρα μπορούμε να τη ζήσουμε με χαρά και προσμονή, χωρίς να τρέμουμε για την κάθε μέρα που περνα.

Μούλεγε κάποιος άγνωστος οτι φοβάται να κοιμηθή το βράδυ γιατί πιστευει οτι μπορει να μην ξυπνήσει.

Κλείνοντας, είναι τραγικό να τελειώνει κανείς τη ζωή του δολοφονημένος.Πολλά μπορεί να πεί, να ζητήσει, να οργισθεί, να φωνάξει.Τελικά αν το καλοσκεφθεί, θα βρεί εναν πανίσχυρο Νόμο να υφέρπει στις σχέσεις θύματος θύτη.

Είναι ο Πνευματικός Νόμος, απ τον οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς,όσο ισχυρές γνωριμίες κι αν διαθέτει.Ενας μόνο μπορεί να απαλύνει τις συνέπειες αυτού του άτεγκτου Νόμου.

Να απαλύνει, όχι να καταργήσει.

Οψόμεθα..

 

 

 

 

 

 

 

 

.