ΖΟΥΜΕ ΒΟΥΤΗΓΜΕΝΟΙ ΣΤΟΝ ΦΟΒΟ..ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΜΑ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ζούμε  φευγαλέα.

Καθημερινα πλεον ακουμε για¨μεταλλαξεις¨ και κινδυνους νοσησης.

Απέναντι στον θάνατο αισθανόμαστε φόβο και ανασφάλεια.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οταν ο απόστολος Παύλος, που σημερα εορταζει μαζι με τον Πετρο,  γράφει :

Εμοί γαρ το ζήν Xριστός και το αποθανείν κέρδος

Αυτο εκφράζει την απόλυτη καταλλαγή του με τον θάνατο. 

Ο θάνατος εμφανίζεται στον Απόστολο εν είδει

¨θύρας που θα τον οδηγήσει στην αιωνιότητα ¨ .

Για να λαχταρά ομως κανείς τον θάνατο, μ αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο, και για να μπορεί να τον βλέπει ως το επιστέγασμα της ζωής του, θα πρέπει να βιώνει από τούτη  τη ζωή,την αιωνιότητα .

 

 

 

 

 

 

Κι ομως μπορουμε να  μαθουμε περισσότερα για τον θάνατο εάν εξετάσουμε τις προσωπικες μας εμπειρίες.

Κατά μία πρακτική έννοια, πεθαίνω σημαίνει χάνω την αυτο συνειδησία μου και περιπίπτω σε μία κατάσταση λήθης.

Αυτο προξενεί  φόβο.Κι όμως, ο καθένας από μας παραδίδεται στον ύπνο κάθε βράδυ, βυθιζομενος  ολοκληρωτικά στη λήθη χωρίς κανέναν φόβο. Γιατί;

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

αισθανεται βέβαιος  πώς το επόμενο πρωί θα ξυπνήσει. Ας παραβάλλουμε αυτή τη διαδικασία με εκείνη του θανάτου και της αφύπνισης στην αιωνιότητα.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει  πιο επικίνδυνος τόπος απ το κρεβάτι μας.

Αντικρύζουμε τον θάνατο κάθε βράδυ, με εμπιστοσύνη και σιγουριά Κι όταν αυτος ο ¨προσωρινός¨  θάνατος  δεν έρχεται τόσο εύκολα, καταφεύγουμε στα υπνογονα, για να τον συναντήσουμε.

Μακαρι να βγάζαμε συμπεράσματα από τα πιο απλά πράγματα στη ζωή. Ισως πρέπει να αποδεχτούμε ότι κάποια πράγματα μέσα μας πεθαίνουν, τα αποχωριζόμαστε για πάντα.

Κι αυτός ο αποχωρισμός μπορεί να είναι μία επίπονη και δύσκολη διαδικασία.

Πολλοί γονείς λαχταρούν για το παιδί τους να παραμείνει μικρό αγόρι και στο βάθος ενοχλούνται από τη θέα του  νέου ενήλικα που απεκδύεται τη νεότητά του.

 

 

 

 

 

 

Η διαδικασία του θανάτου , μας ακολουθεί κάθε στιγμή.Αυτό οφείλουμε να το συνειδητοποιήσουμε και να το αποδεχτούμε  ώστε να φοβόμαστε λιγότερο τον θάνατο ως τελεσίδικη απώλεια. Να μάθουμε μάλλον να τον θεωρούμε ,ως μέρος της διαδικασίας εκείνης με την οποία ωριμάζουμε . 

 

 

 

 

 

Νομιζουμε oτι αποκτούμε  συνείδηση της ύπαρξής μας μέσα από την αυτο-επιβεβαίωση  γι’ αυτό απαιτούμε  αναγνώριση από τους άλλους.

Εχουμε ανάγκη την επιβεβαίωση του πλησίον,έστω ενός ανθρώπου , που θα μας πεί ¨είσαι μοναδικός για μένα¨.

 

 

 

 

 

 

Ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε για να πεθάνει.

Η κλήση του είναι για την αιώνια ζωή.

Εάν δεν υπήρχε θάνατος σ αυτόν τον κόσμο , του κακού και της φθοράς,σιγά-σιγά θα καταλήγαμε στον μαρασμό  και την αποσύνθεση, χωρίς να είμαστε σε θέση να ξεφύγουμε από τον τρόμο μιας τέτοιας καταστροφής.

Καλό είναι να έχουμε κατά νού ότι ο θάνατος έχει δύο όψεις. Από τη μια έχουμε τον σαρκικό θάνατο,αλλά έχουμε επίσης και τον θάνατο που νοείται ως χωρισμός από τον θεό, ως καθοδος  στον τοπο εκεινο οπου ο θεος ειναι απων, τον τοπο της οριστικης και ριζικης Του, απουσιας

Εάν ο θεός δεν είναι ο θεός των νεκρών αλλά των ζώντων  τότε όλοι όσοι έφυγαν από τούτη τη γή, ειναι ζωντανοι εν Χριστω. Και ποτέ δεν θα πρέπει να μιλούμε για την αγάπη μας σε χρόνο παρελθόντα.

 

Χαιρετε

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΟΣΟ ΚΟΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι μια πανδημία μπορεί να τελειώσει με πολλους  τρόπους. Η εξάλειψη του φόβου της λοίμωξης μεταξύ των ανθρώπων , και το εμβόλιο για τον covid-19 που προορίζεται να αποτελέσει σταθμό στην ιστορία της ανθρωπότητας.Δεν είναι όμως αυτός ο μοναδικός τρόπος για να τελειώσει μια πανδημία. Το εχουμε βιωσει στις περιπτώσεις της πανώλης και της ισπανικής γρίπης.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η πανώλη, η πιο φονική νόσος στην ιστορία, εκλεισε τον κυκλο της  το 1960, στο Βιετνάμ. Μέχρι σήμερα δεν γνωριζουμε την αιτια του τελους. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο κρύος καιρός σκότωσε τους… ψύλλους ξενιστές του φονικού βακτηριδιου,ενώ άλλοι ότι βοήθησε κάποια βιολογική μεταβολή στα τρωκτικά. Έτσι κι αλλιώς , η πανώλη δεν έχει εξαφανιστεί τελείωςΗ ισπανική γρίπη, που ως γνωστον εξόντωσε 40 εκατ. ανθρώπους στον πλανήτη τη διετία 1918-19, δεν εξαλείφθηκε με εμβόλιο. Σταδιακά υποχώρησε και τελικά εξαφανίστηκε μυστηριωδώς – και εντελώς ξαφνικά όπως ακριβώς πρωτοεμφανίστηκε –το 1919. Ύστερα από 18 μήνες χαθηκε, λόγω της ανάπτυξης ανοσίας από τον πληθυσμό, αυτης της¨αγελης¨που ακουμε αυτους τους μηνες..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οπως λεει ο  Δημήτρης Κουντουράς, παθολόγος – ηπατολόγος που αναλύει νυχθημερόν την εξέλιξη της πανδημίας,  θα κάνει τον κύκλο της και χάρις στην επικράτηση των ήπιων στελεχών, κάποια στιγμή θα σβήσει ή απλά θα προστεθεί στην περιοδική ¨δεξαμενή των κοροναϊών¨ ίσως και πιο σύντομα από την ημέρα που αναμένουμε την εύρεση ενός εμβολίου, δήλωσε  ο διακεκριμένος επιστήμονας, προσθέτοντας ότι ο ιός ήδη έχει χάσει τη λοιμογόνο δύναμη της πρώτης φάσης και η κοινότητα βρίσκεται σιωπηλά στη φάση απόκτησης ανοσίας.Χάρη στη γενική κινητοποίηση που έχει κάνει η κοινωνία μας, επιβραδύνοντας τη διασπορά, άθελα της δίνει χρόνο στα ήπια στελέχη να επικρατήσουν και να εμβολιάσουν αυτά τον πληθυσμό, που αποκτά μία ανοσία όπως θα την αποκτούσε εάν έκανε ένα εμβόλιο.Αλλωστε το εμβόλιο, εφόσον τελικά βρεθεί, δεν θα είναι τίποτε άλλο από στοιχεία του ιού. Την ανοσία αγέλης θα την αποκτήσουμε με ασφάλεια μέσω του ελέγχου και της πίεσης στην επιδημία και όχι με την απελευθέρωση των επαφών και την κατάργηση της χρήσης μάσκας, που ευνοούν τα επιθετικά στελέχη.Οι ιστορικοί θεωρούν ότι είναι εξαιρετικά πιθανό να τελειώσει η σημερινή πανδημία κοινωνικά, προτού τελειώσει ιατρικά. Το ευοίωνο σενάριο είναι να συμβεί αυτό μέσω της διαδικασίας που αναλύει ο κ. Κουντουράς. Το απευκταίο να ανακηρύξουν μόνοι τους οι άνθρωποι το τέλος της, έχοντας μπουχτίσει από τους περιορισμούς και εξαντληθεί από τη συρρίκνωση της οικονομίας. Σε αυτή την περίπτωση, θα προκύψουν απειθαρχία και ανυπακοή στα μέτρα, ενώ ο SARS-CoV-2 θα συνεχίσει να σιγοκαίει μεταξύ του πληθυσμούΉδη υπάρχουν πολλοί πολίτες σε όλο τον κόσμο που ζητούν εδώ και τώρα ένα κοινωνικό τέλος, προκαλώντας ένα είδος σύγκρουσης με τις αρχές δημόσιας υγείας. Όπως προβλέπει ο ιστορικός του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, Άλαν Μπραντ, ο προσδιορισμός του τέλους της τωρινής πανδημίας θα είναι μια μακρά και δύσκολη διαδικασία.Εκτός αν η επιστήμη φέρει γρήγορα στο τραπέζι το βαρύ πυροβολικό, ώστε το ιατρικό τέλος να συμβαδίσει με το κοινωνικό.

 

 

 

 

 

 

 

Πηγή: 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΖΟΥΜΕ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΦΕΥΓΑΛΕΟ..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τον περισσότερο χρόνο  μας, τον περνούμε καταστρωνοντας σχεδια,σαν να πρόκειται να ζήσουμε μίαν άλλη ζωή σ έναν μεταγενέστερο χρόνο.

Ζούμε  φευγαλέα. Μεταθέτουμε συνεχώς την απόφασή μας για την επαύριο .

Απέναντι στον θάνατο αισθανόμαστε φόβο και ανασφάλεια.

 

 

 

 

Αυτό που πιο πολύ μας φοβίζει είναι η  διαδικασία  του θανάτου  παρά το ίδιο το γεγονός.

Οι περισσοτεροι θα αποδεχόταν τον θάνατο, εάν είχαν την βεβαιότητα ότι θα έρθει όπως ο ύπνος, χωρίς να μεσολαβήσει κάποιο διάστημα φόβου ή αβεβαιότητας.

 

 

 

 

 

 

Οταν ο απόστολος Παύλος γράφει :

εμοί γαρ το ζήν Xριστός και το αποθανείν κέρδος

εκφράζει την απόλυτη καταλλαγή του με τον θάνατο. 

Ο θάνατος εμφανίζεται στον Απόστολο εν είδει θύρας που θα τον οδηγήσει στην αιωνιότητα  και θα του δείξει τον δρόμο για την πρόσωπο προς πρόσωπο συνάντηση με τον Κύριο που αγαπά.Αλλά αυτό δεν επιτυγχάνεται με ελπιδοφόρες σκέψεις  και ευχολόγια. Για να λαχταρά κανείς τον θάνατο, μ αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο και για να μπορεί να τον βλέπει ως το επιστέγασμα της ζωής του, θα πρέπει να βιώνει από τούτη  τη ζωή,την αιωνιότητα .Δεν θα πρέπει να σκεφτόμαστε την αιωνιότητα σαν κάτι που θα έλθει μεταγενέστερα σαν ένα είδος μελλοντικής ευτυχίας  ή μελλοντικής εξασφάλισης.

 

 

 

 

 

Θα μαθαίναμε περισσότερα για τον θάνατο,εάν μπαίναμε στον κόπο να εξετάσουμε την προσωπική μας εμπειρία.

Ο θάνατος είναι πολύ πιο  οικείος  απ’ όσο φανταζόμαστε και όλοι είμαστε σε θέση να μιλήσουμε για κάποια εμπειρία θανάτου που όμως πολύ απέχει από οποιαδήποτε αίσθηση φόβου.Κατά μία πρακτική έννοια, πεθαίνω σημαίνει χάνω την αυτο συνειδησία μου και περιπίπτω σε μία κατάσταση λήθης.

Αυτή η προοπτική προξενεί σε πολλούς ανθρώπους φόβο.κι όμως, ο καθένας από μας παραδίδεται στον ύπνο κάθε βράδυ, βυθίζεται ολοκληρωτικά στη λήθη, χωρίς κανέναν φόβο. Γιατί;

 

 

 

Διότι αισθανόμαστε βέβαιοι-σε μεγάλο βαθμό αδικαιολόγητα βέβαιοι- πώς το επόμενο πρωί θα ξυπνήσουμε.

Ελπίζουμε ότι το επόμενο πρωί θα ξημερώσει και για μας κι ότι ο ύπνος δεν είναι παρά μία προσωρινή εμπειρία.

Ας παραβάλλουμε αυτή τη διαδικασία με εκείνη του θανάτου και της αφύπνισης στην αιωνιότητα.

Στην πραγματικότητα παίρνει κανείς μεγάλο ρίσκο όταν κλείνει τα μάτια και αποκοιμιέται.

Δεν υπάρχει  πιο επικίνδυνος τόπος απ το κρεβάτι μας.  Αντικρύζουμε τον θάνατο κάθε βράδυ, με εμπιστοσύνη και σιγουριά Κι όταν αυτος ο ¨προσωρινός¨  θάνατος  δεν έρχεται τόσο εύκολα, καταφεύγουμε στα υπνωτικα, για να τον συναντήσουμε.

Δεν είναι περίεργο που δεν βγάζουμε συμπεράσματα από τα πιο απλά πράγματα στη ζωή.

Προκειμένου να αποκτήσουμε την ωριμότητα κάθε επόμενου σταδίου της εξέλιξής μας, πρέπει να αποδεχτούμε ότι κάποια πράγματα μέσα μας πεθαίνουν, τα αποχωριζόμαστε για πάντα.

Κι αυτός ο αποχωρισμός μπορεί να είναι μία επίπονη και δύσκολη διαδικασία, κατά κάποιον τρόπο τόσο δύσκολη όσο και ο σαρκικός θάνατός μας.

Πολλοί γονείς έχουν παρόμοια εμπειρία: Λαχταρούν για το παιδί τους να παραμείνει μικρό αγόρι και στο βάθος ενοχλούνται από τη θέα του  νέου ενήλικα που απεκδύεται τη νεότητά του.

 

 

 

 

 

 

Η διαδικασία του θανάτου μέσα στη ζωή, μας ακολουθεί κάθε στιγμή.Αυτό οφείλουμε να το συνειδητοποιήσουμε και να το αποδεχτούμε πιο ενεργά,έτσι, ώστε να φοβόμαστε λιγότερο τον θάνατο ως τελεσίδικη απώλεια. Θα μάθουμε μάλλον να τον θεωρούμε ,ως αναπόφευκτο μέρος της διαδικασίας εκείνης με την οποία ωριμάζουμε προς την πληροτητα της ζωης. 

 

 

 

 

 

Ο Χριστός μας καλεί να απωλέσουμε τον εαυτό μας. Πρόκειται για φράση διφορούμενη, όπως κάθε τι που λέγεται για τον θάνατο. Ο λόγος Του σημαίνει στην πραγματικότητα την αποδοχή εκείνης της διαδικασίας απέκδυσης έως ότου φτάσουμε στο σημείο να βρούμε ότι μέσα μας υπάρχει ένας αληθινός και βαθύς εαυτός που ανήκει στην αιωνιότητα κι ένα άλλο ρηχό εγώ  που πρέπει ν’ αποβάλλουμε.

Χρειάζεται να απωλέσουμε αυτόν τον εξωτερικό εαυτό προκειμένου να ζήσουμε με πληρότητα.

 

 

 

 

 

 

 

Πολλοί νομίζουν oτι αποκτούν τη συνείδηση της ύπαρξής τους μέσα από την αυτο-επιβεβαίωση και γι’ αυτό απαιτούν  αναγνώριση από τους άλλους.

Μόνον εάν πιστέψουμε -με τη δύναμη της εμπειρίας- ότι οι άλλοι πράγματι δέχονται την ύπαρξή μας και μας αγαπούν.

Δεν μας αρκεί ότι ο θεός μας γνωρίζει και μας αγαπά.

Εχουμε ανάγκη την επιβεβαίωση του πλησίον,έστω ενός ανθρώπου , που θα μας πεί είσαι μοναδικός για μένα.

 

 

 

 

 

Θα πετυχαίναμε πολλά εάν αναγνωρίζαμε ο ένας τον άλλον, έστω κι αν η άλλη ύπαρξη αποτελεί για μας μία πρόκληση ενίοτε και μία αντιπαλότητα και μας φέρνει φόβο.

Ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε για να πεθάνει.

Η κλήση του είναι για την αιώνια ζωή.Ο θάνατος είναι το αποτέλεσμα της αμαρτίας, με την έννοια της απομάκρυνσης από τον θεό, της διάστασης από τον πλησίον, του διχασμού του από τον αληθινό και βαθύτερο εαυτό του.

Με αυτή την έννοια,έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος

Εάν δεν υπήρχε θάνατος σ αυτόν τον κόσμο της αμαρτίας, του κακού και της φθοράς,σιγά-σιγά θα καταλήγαμε στον μαρασμό  και την αποσύνθεση χωρίς να είμαστε σε θέση να ξεφύγουμε από τον τρόμο μιας τέτοιας καταστροφής.

Καλό είναι να έχουμε κατά νού ότι ο θάνατος έχει δύο όψεις. Από τη μια έχουμε τον σαρκικό θάνατο,αλλά έχουμε επίσης και τον θάνατο που νοείται ως χωρισμός από τον θεό, ως καθοδος  στον τοπο εκεινο οπου ο θεος ειναι απων, τον τοπο της οριστικης και ριζικης του απουσιας

Εάν ο θεός δεν είναι ο θεός των νεκρών αλλά των ζώντων  τότε όλοι όσοι έφυγαν από τούτη τη γή, ειναι ζωντανοι εν Χριστω. Κι εμείς μπορούμε να στραφούμε προς αυτούς για συγχώρεση και μεσιτεία. Δεν είναι ποτέ αργά, εάν αληθινά πιστεύουμε τον θεό ως θεό των ζώντων. Και ποτέ δεν θα πρέπει να μιλούμε για την αγάπη μας σε χρόνο παρελθόντα.

Χριστος Ανεστη