Ό Νήφωνας ήταν λευκός, κατάλευκος, κι ολοένα περισσότερο κυρτωμένος. Οι νύκτες κυλούσαν άγρυπνες κι οί μέρες κουραστικές.
Τώρα σκάλιζε λιγώτερους σταυρούς, πού τού θύμιζαν τό Σταυρό τού Κυρίου του.Έτρωγε λιγοτερο παξιμάδι καί τά κουκιά δέν τάβραζε στή φωτιά, μόνο πού τά μούσκευε, γιά νά ξεφλουδίζουν.
Μάζευε τή βροχή μέ τό λούκι σ’ ένα πιθάρι καί τό νερό εύώδιαζε σάν άγιασμός.
Τό πρόσωπο τού γέροντα ήταν ήρεμο κι ένιωθε χαρούμενος, όσο ποτέ άλλοτε δέν είχε νιώσει στή ζωή.Τήν Κυριακή σκαρφάλωνε στό βράχο, ν’ άνεβεί στά Κατουνάκια νά λειτουργηθει, νά κοινωνήσει. Τίς άλλες μέρες διάβαζε μόνος του τά χράμματα, όπως πάντα.
Έλεγε καί τήν ευχή άσταμάτητα.
Τά καράβια περνούσαν άλάργα, μά δέν ήξερε νά φανταστεί τόν κόσμο καί τούς άνθρώπους, μόνο πού έκανε τό σημείο τού σταυρού στά καράβια πού περνούσαν, νάχουν ταξίδι καλό.
Είχε άκόμα κι εκείνο τό χαρτί μέ τούς ζώντες καί τούς τεθνεώτες καρφωμένο κάτω άπό τις εικόνες του.Μόνο πού τώρα δεν μπορούσε νά ξέρει πιά πόσοι άπό τούς άγαπημένους ζούν καί πόσοι έφυγαν.
Γι’ αύτόν ήτανε όλοι ζωντανοί καί τούς μνημόνευε πάντα στούς ζώντες.Ακόμα καί τόν πατέρα του πού τόν είδε τυλιγμένο στην κουβέρτα, ακόμα καί τόν γέροντα, πού τόν έθαψε μέ τά χέρια του.
Ό Νήφωνας ¨έφυγε¨ τη Λαμπρή.Είχε ανεβεί στά Κατουνάκια νά λειτουργηθεί. Έστησε τη λαμπάδα του άναμμένη στό στασίδι, προχώρησε στό άγιο βήμα καί κοινώνησε.
Ύστερα γύρισε στό στασίδι, σταύρωσε τά χέρια κι έγειρε τό κεφάλι Μερικοί είπαν πώς τόν είδαν να χαμογελάει.
Ή λαμπάδα έκαιγε δίπλα του.
Οί μοναχοί τόν σήκωσαν, τόν ¨έρραψαν¨ στό ράσο του καί τόν κατέβασαν στά Καρούλια.Λίγα μέτρα άπό τό κελλί του, σ’ ένα μικρό κοίλωμα τού βράχου έσκαψαν καί τόν άπόθεσαν νά άναπαυτει.
Τόν έβαλαν έτσι Σά να κοιτάζει τό πέλαγο.
Στό βράχο είχαν φυτρώσει άγριολούλουδα. Βρήκαν μέσα στό κελλί του καί τό σταυρό έτοιμο. Τόν είχε φτιάξει ό ίδιος. Νήφων μοναχός έγραφε.
Όμως αύτό πού έχει σημασία είναι, ότι είχε χαράξει μόνος του τ’ όνομά του στά δίπτυχα των ζώντων.
Άπό τό βιβλίο Ό Πόνος
τής Γεωργίας Κουνάβη,
iassis 